روز جمعه پسرعمه ام یک مهمان ِ چینی به نام ِ آقای " یانگ " داشت . آقای یانگ با دیدن خانه ی بزرگ ِ پسرعمه ام تعجب کرده بود . گفته بود : " منی که تاجر هستم ، تو سن ِ چهل و نه سالگیم تونستم خونه ی شصت متریم رو صد متری کنم . شما چطوری تونستین خونه ی به این بزرگی بخرین ؟! "
پسرعمه ام لبخند زده بود . نتوانسته بود توضیح دهد که اگر پدرم کمکم نمی کرد و اگر خانه ی دنج و راحتشان را چهار طبقه نمی کردند ، من هم الآن یک خانه ی شصت متری داشتم !!
به خارجی ها فکر می کنم و زندگی ِ راحتشان ! چیزهایی که از خودشان یا دیگران شنیده ایم ، به ما می گوید که زندگی ِ راحتی دارند و در لحظه زندگی می کنند و همیشه لذت می برند ! سفر می کنند و ماجراجویی . خانه های بزرگ و چند صد متری آرزویشان نیست !
اما ما اسیر ِ خرج های الکی شده ایم که اگر نداشته باشیم ، هیچ اتفاق خاصی نمی افتد . اگر به جای موبایل یک میلیونی ، دویست هزار تومانی اش را داشته باشیم ، اتفاق غیر منتظره ای نمی افتد !!!! با آن گوشی ِ دویست هزار تومانی هم میشود زنگ زد ، می شود پیام زد ! می توانیم به جای ِ اینکه ماهیانه چند صد هزارتومان قسط ِ رومبلی های گران قیمت ، ظرف های نقره ، ماشین شاسی بلند و ... بدهیم ، همان پول را کنار بگذاریم برای سفر ، برای شادی و تفریح !!
امروز که " مارک و پلو " ی ِ منصور ضابطیان را می خواندم ، دلم هوس ِ سفر کرد !! می خواستم به پدر و مادرم پیشنهاد بدهم اما پشیمان شدم . می دانم که الآن نه وقت ِ سفر دارند ، نه پول کافی !!! به جای اینکه به خانواده ام بگویم ، در مبل فرو رفتم ، زانوهایم را بغل کردم ، کتاب را جلوی صورتم گرفتم و همراه با منصور ضابطیان در بورلی هیلز قدم زدم ، به شباهت ِ عجیب مردم کره خندیدم ، از خانه های ونیز عکس گرفتم و غرق شادی شدم !!!!!!!! می دانم که تا آخر عمرم با این فرهنگی که بزرگ شدم ، پول هایم را برای خرید ِ ماشین ظرف شویی ، آخرین مدل ِ موبایل ، خرید ساعت و لباس های مارکدار پس انداز خواهم کرد اما برای سفر هرگز ! می دانم که فشار و درگیری های روزمره ، باعث خواهد شد حتی دل و دماغ ِ کشف کردن روستاهای شهرم را هم نداشته باشم !
شاید تا آخر عمرم ، وقتی هوس ِ سفر کردم ، باید خیابان های شهری را که دوست دارم از گوگل پیدا کنم و صفحه را بزرگ تر کنم و با قدرت ِ تخیلم در خیابان های نیویورک ، هند ، کره و ... قدم بزنم !
پسرعمه ام لبخند زده بود . نتوانسته بود توضیح دهد که اگر پدرم کمکم نمی کرد و اگر خانه ی دنج و راحتشان را چهار طبقه نمی کردند ، من هم الآن یک خانه ی شصت متری داشتم !!
به خارجی ها فکر می کنم و زندگی ِ راحتشان ! چیزهایی که از خودشان یا دیگران شنیده ایم ، به ما می گوید که زندگی ِ راحتی دارند و در لحظه زندگی می کنند و همیشه لذت می برند ! سفر می کنند و ماجراجویی . خانه های بزرگ و چند صد متری آرزویشان نیست !
اما ما اسیر ِ خرج های الکی شده ایم که اگر نداشته باشیم ، هیچ اتفاق خاصی نمی افتد . اگر به جای موبایل یک میلیونی ، دویست هزار تومانی اش را داشته باشیم ، اتفاق غیر منتظره ای نمی افتد !!!! با آن گوشی ِ دویست هزار تومانی هم میشود زنگ زد ، می شود پیام زد ! می توانیم به جای ِ اینکه ماهیانه چند صد هزارتومان قسط ِ رومبلی های گران قیمت ، ظرف های نقره ، ماشین شاسی بلند و ... بدهیم ، همان پول را کنار بگذاریم برای سفر ، برای شادی و تفریح !!
امروز که " مارک و پلو " ی ِ منصور ضابطیان را می خواندم ، دلم هوس ِ سفر کرد !! می خواستم به پدر و مادرم پیشنهاد بدهم اما پشیمان شدم . می دانم که الآن نه وقت ِ سفر دارند ، نه پول کافی !!! به جای اینکه به خانواده ام بگویم ، در مبل فرو رفتم ، زانوهایم را بغل کردم ، کتاب را جلوی صورتم گرفتم و همراه با منصور ضابطیان در بورلی هیلز قدم زدم ، به شباهت ِ عجیب مردم کره خندیدم ، از خانه های ونیز عکس گرفتم و غرق شادی شدم !!!!!!!! می دانم که تا آخر عمرم با این فرهنگی که بزرگ شدم ، پول هایم را برای خرید ِ ماشین ظرف شویی ، آخرین مدل ِ موبایل ، خرید ساعت و لباس های مارکدار پس انداز خواهم کرد اما برای سفر هرگز ! می دانم که فشار و درگیری های روزمره ، باعث خواهد شد حتی دل و دماغ ِ کشف کردن روستاهای شهرم را هم نداشته باشم !
شاید تا آخر عمرم ، وقتی هوس ِ سفر کردم ، باید خیابان های شهری را که دوست دارم از گوگل پیدا کنم و صفحه را بزرگ تر کنم و با قدرت ِ تخیلم در خیابان های نیویورک ، هند ، کره و ... قدم بزنم !
- ۹۴/۰۵/۱۲
با وبدیو پروژکتور سه بعدیش کنیم و قدم بزنیم..
چه حالی میده...