دلم به حال آدم هایی که بلد نیستند مهربانی کنند یا نمی خواهند ، می سوزد . آدم هایی که در بخشش مهر و محبت ، خساست به خرج می دهند . همان هایی که دوست دارند بهترین ها فقط برای خودشان باشد . همان آدم هایی که حاضرند شخصیت دوستانشان را خراب کنند تا خودشان خوب و برتر محسوب شوند . کسانی که لبخندشان تصنعی است . حسادت می کنند . این آدم ها ، هیچ وقت دوست خوبی پیدا نمی کنند . من چند تا از این آدم های طفلکی را می شناسم ؛ خسیس هستند در مهربانی کردن ! این آدم ها را که می بینم دعا می کنم من هیچ وقت جزو این دسته نشوم . همیشه از خدا می خواهم جزو آدم های مهربان باشم ؛ از همان هایی که واقعا و از ته دل خوبی می کنند نه الکی . از همان هایی که دوست دارند انرژی مثبتشان به همه منتقل شود . یکی از نعمت های بزرگ همین است . بلد باشیم چطوری " خوب و مهربان " باشیم !
- ۹۴/۰۷/۰۶
