ترنم شیدایی

پنجره تاریکی ...

ترنم شیدایی ...

رهایی از تنهایی ...

اینستاگرامم : n.naeime

n.naeime@outlook.com

می گفت: یک روز گذرم به روستایی افتاد، دیدم همه ی اهالی، اطراف چشمه ای ایستاده اند و دعوا می کنند. یک گروه می گوید جهت چشمه باید به این سمت باشد و گروه دیگر جهت مخالف را نشان می دادند.
تعجب کردم، از یک نفر که کنارم ایستاده بودم پرسیدم: آقا مگه این چشمه از چندین سال قبل اینجا نیست؟
گفت: چرا!
پرسیدم: مگه این روستا و خونه هاش تازه ساخته شده؟!
گفت: نه! از خیلی سال ها پیش بوده.
پرسیدم: پس چرا اون موقع ها سر این چشمه دعوا نبوده؟
مرد گفت: آخه اون موقع ها روستامون یک ریش سفیدی داشت که هیچ کس روی حرف اون حرفی نمی زد. اما الآن همه برای خودشون یه پا ریش سفید شدند!!!
  • نعیمه :)

من دو تا پای سالم، دو تا دست سالم، چشم های سالم دارم. دقیق تر بخواهم بگویم معده و روده و قلب ِ سالمی هم دارم. خلاصه اینکه همه ی سلول هایم هم خوب و منظم و دقیق کار می کنند. اما باز هم خیلی وقت ها به خدا غر می زنم. هی دلیل و بهانه می آورم که اگر فلان چیز را داشتم خوشبخت تر بودم، اگر فلان روز هم می رسید خوشبختی ام کامل تر می شد.

امروز یک دختری دیدم که روی ویلچر نشسته بود اما بدون اینکه خودش را محدود کند، کار می کرد. زحمت می کشید. حتما بدون اینکه ناامید هم شود کلی درس خوانده بود که حالا کتابدار شده بود! دختر را که دیدم یادم افتاد خیلی وقت است خدا را شکر نکرده ام. من می توانم راه بروم و این اصلا نعمت کمی نیست!

  • نعیمه :)
یک ماه قبل بود، دلم خیلی گرفته بود. همین طور که داشتم کارهای روزانه ام را انجام می دادم، بدون اینکه حتی به امام رضا سلامی داده باشم، ناخودآگاه گفتم: " امام رضا اگه تا آخر همین سال من رو دعوت نکنی دیگه... . " جمله ام را ناتمام گذاشتم. حس کردم خیلی بی ادبی کرده ام! اما تو دلم به خودم خندیدم. من یک چیز خیلی خیلی غیر ممکن خواسته بودم. پدر و مادرم اصلا خیال ِ همچین سفری را نداشتند.
دو ساعت بعد، مادرم گفت: " بریم مشهد! " خیلی جدی گفت. من مات و مبهوت به مادرم زل زده بودم و نمی دانستم اشک هایم را چطور پنهان کنم. امام رضا(ع) دعوتم کرده بود.
روزی که می خواستیم برویم، از خانه تا فرودگاه گریه کردم. می دانستم حالا که امام رضا دعوتم کرده است محال است مرا دست خالی برگرداند. گنبد را که دیدم، گریه کردم. تمام سه روزی که آنجا بودیم فقط گریه کردم.
روزی که می خواستیم برگردیم، امام رضا گل های متبرک ِ ضریحش را به ما داد. یعنی هدیه ای بود از طرف امام رضا به ما؟!! من که لایق این همه محبت او نبودم.
لحظه ی آخر که لحظه ی خداحافظی بود، به امام رضا(ع) گفتم: " اگر حاجت های مرا ندادی، اشکالی ندارد، صبر می کنم، تحمل می کنم. اما خواهش می کنم حاجت همه ی آن کسانی را که حرف دلشان را به من سپرده بودند تا به شما بگویم، بدهید. روسفیدم کنید. "
تا همین امروز که یک ماه می گذرد، من روسفید شده ام.
و حالا، هر موقع دلم از این دنیا می گیرد و حس می کنم به آخر خط رسیده ام، جا نماز ترمه ام را باز می کنم، گل های متبرک حرم را به چشمانم نزدیک می کنم و بعد اسم امام رضا را زیر لب زمزمه می کنم. گفتن ِ همین نام، قلب مرده ام را زنده می کند!
  • نعیمه :)

مانگاه

اگر جزو 99/09 درصد بیکاران جامعه هستید و مدرکتان گوشه ای خاک می خورد؛ به شما پیشنهاد می دهیم متن جدید من با عنوان " تبریک می گم، شما استخدام هستید! " را در مانگاه بخوانید. به شما قول می دهم اگر راهکارهایم را جدی بگیرید و مو به مو آن را اجرا کنید، در عرض کم تر از یک ماه شغلی خوب برای خود دست و پا کنید!!
  • نعیمه :)

من اصولا آدمی هستم که به سختی از کسی متنفر می شوم. از دست کسی هم ناراحت شوم، پنج دقیقه بعد فراموش می کنم! اهل مسخره کردن و ایراد گرفتن هم، خیلی نیستم. اما حقیقتا از آدم هایی که نسبت به خودشان مطمئن هستند و اطرافیانشان را دست کم می گیرند، متنفرم! البته همین آدم ها هم بارها باعث موفقیتم شده اند. کافیست بگویند: " تو نمی توانی! " تا اراده ای فولادین برای جنگیدن پیدا کنم. جنگی برای رسیدن به آرزوها!

  • نعیمه :)
همیشه دلم می خواسته در این دنیا یک چیزی باشد که همه با دیدنش یاد ِ من بیفتند. مثلا با دیدن گل نرگس بگویند: " ئه، گل نرگس! نعیمه عاشق گل نرگسه! " قبل از اینکه اینستاگرام باشد گمان می کردم هیچ چیزی در این دنیا وجود ندارد که من را یاد کسی بیندازد. نه رنگی نه گلی و نه خاطره ای! اما از وقتی اینستاگرام نصب کرده ام، گهگاه آدم هایی پیدا می شوند که اسم من را زیر عکسی تگ می کنند و ذره ذره امید و انگیزه و شادی به وجود من تزریق می کنند. هر جا نشانه ای از کتاب باشد، یک نفر یاد من می افتد! دیروز یکی از دوستان ِ خیلی خیلی دورم، زیر عکس فراخوان یک انتشاراتی اسم من را تگ کرده بود؛ نمی توانستید میزان خوشحالی و ذوق من را اندازه بگیرید. همه ی این ها یعنی من کم کم دارم به چیزی که می خواهم می رسم.
  • نعیمه :)

دروغاز

کاش می شد همان طور که برای قطع پیوندهای فسفودی استری، نوکلئاز وجود دارد، برای ریشه کردن دروغ هم، آنزیمی به نام ِ مثلا " دروغاز " وجود داشت.
گاهی برای دوری از این صفت ها خودمان اراده ی کامل نداریم و باید حتما یک چیزی مثل آنزیم باشد تا آن را از بیخ و بن در وجودمان بکشد!
  • نعیمه :)

چخوف طور!!

جدیدا به خودم اطمینان پیدا کرده ام که برای هر موضوعی می توانم یک داستان خلق کنم یا حداقل یک متن بنویسم. فکر می کنم تا یکی دو سال بعد من هم مثل چخوف بگویم: " برای هر کلمه ی درخواستی تان می توانم داستانی بنویسم. " فقط امیدوارم مثل حالا، مفت و مجانی ننویسم!
  • نعیمه :)

الااااغ!

از کلمات عزیزم و معادل آن عجیجم، از جوجو، عشقم، گلم، نازنینم، نفسم و کلماتی از این دست متنفرم. نمی توانم از این کلمات به راحتی در مکالمات روزانه ام استفاده کنم و دائم به اطرافیانم بگویم" عزیزم یا گلم! " البته یک اخلاق گندی هم دارم که گاهی دردسرساز هم شده. من " الاغ " را از همه ی این کلمات بهتر و محبت آمیزتر می بینم! اینقدری که وقتی از بچه ای خوشم می آید ناخودآگاه می گویم: " سلام الاغ... تو الاغ منی! " و مادر بچه نگاه غضبناک و چپ چپش را به من می دوزد و باید یک ساعت فلسفه ببافم که: " ببخشید من به جای عجیجم همیشه از الاغ استفاده می کنم. "

  • نعیمه :)

ما نگاه (8)

مطلب جدیدم در ما نگاه: نفس ها در سینه حبس

  • نعیمه :)