من اصولا آدمی هستم که به سختی از کسی متنفر می شوم. از دست کسی هم ناراحت شوم، پنج دقیقه بعد فراموش می کنم! اهل مسخره کردن و ایراد گرفتن هم، خیلی نیستم. اما حقیقتا از آدم هایی که نسبت به خودشان مطمئن هستند و اطرافیانشان را دست کم می گیرند، متنفرم! البته همین آدم ها هم بارها باعث موفقیتم شده اند. کافیست بگویند: " تو نمی توانی! " تا اراده ای فولادین برای جنگیدن پیدا کنم. جنگی برای رسیدن به آرزوها!
از کلمات عزیزم و معادل آن عجیجم، از جوجو، عشقم، گلم، نازنینم، نفسم و کلماتی از این دست متنفرم. نمی توانم از این کلمات به راحتی در مکالمات روزانه ام استفاده کنم و دائم به اطرافیانم بگویم" عزیزم یا گلم! " البته یک اخلاق گندی هم دارم که گاهی دردسرساز هم شده. من " الاغ " را از همه ی این کلمات بهتر و محبت آمیزتر می بینم! اینقدری که وقتی از بچه ای خوشم می آید ناخودآگاه می گویم: " سلام الاغ... تو الاغ منی! " و مادر بچه نگاه غضبناک و چپ چپش را به من می دوزد و باید یک ساعت فلسفه ببافم که: " ببخشید من به جای عجیجم همیشه از الاغ استفاده می کنم. "
مطلب جدیدم در ما نگاه: نفس ها در سینه حبس
استاد فیزیولوژی ما همیشه تاکید می کرد: " شما مثلا دانشجوی بیولوژی هستید. باید همیشه بیولوژی فکر کنید! " منم تو دلم می گفتم: " کی حوصله ی فکر کردن داره، فکر کردن از نوع بیولوژی هم که دیگه هیچ! بی خیال استاد! " اما این چند روزی که درگیر خواندن فیزیولوژی هستم؛ همه ی فکرهایم شده بیولوژی! حتی دعاهایم هم ربط پیدا کرده به این بیولوژی.
همه ی خستگی ها، خواب آلودگی ها، استرس ها و هیجان ها، عصبانیت ها مربوط می شود به این هورمون ها. طوری که بعد از نمازم هی از خدا خواهش می کنم، هورمون هایمان را طوری رو به راه کند که نه خیلی زیاد شوند و نه خیلی کم. در حد طبیعی ِ خودشان بمانند تا ما هم از مسیر ِ طبیعی ِ خودمان خارج نشویم. الکی عصبانی نشویم، الکی نگران نشویم و خلاصه آدم بمانیم!!! آدمی که شاد است و غصه ی چیزهای بیخودی را نمی خورد!
امان از دست شوهری که نیامده، موجب درگیری بین من و خانواده ام می شود! حتی موجب تحقیر اینجانب هم می شود! به دلیل اینکه خانواده ام انتظار دارند به جای خواندن کتاب، تفاوت جعفری و گشنیز را بدانم. توقع دارند آشپزی ام چنان باشد که همه ی ملت انگشتانشان را هم بخورند. دلشان می خواهد همه چیز را در خانه به بهترین صورت اداره کنم. خلاصه اینکه دوست دارند من بهترین ماشین ظرف شویی، مرغوب ترین فر، عالی ترین اتو زن، درجه یک ترین آشپز باشم!!! که اگر جزو بهترین ها در این زمینه ها نباشم، باید هزار بار این جمله را بشنوم که: " تو چطوری می خوای فردا یه خونه رو اداره کنی؟ هان، بشین فقط کتاب بخون! " بله، خانواده ام توقع دارند به جای خواندن کتاب، طرز تر و خشک کردن شوهر آینده ام را یاد بگیرم!!