وبلاگ های غمگین، اینستاگرام های خوشحال

من غم ها و مشکلات زندگی ام را اینجا انتشار می دهم، بخش های خوب و خوش زندگی ام را هم برای انتشار در اینستاگرامم انتخاب می کنم. نه کسانی که وبلاگم را دنبال می کنند می توانند صد در صد بگویند: " آدم افسرده ای هستم. " و نه کسانی که اینستاگرامم را دنبال می کنند می توانند در مورد من بگویند: " آدم خوش و بی خیالیه. " برای همینه که به این نتیجه رسیدم هیچ وقت نمیشه در مورد آدم های اطرافمون به راحتی قضاوت کنیم.

چشام رو می بندم و خواب می بینم تو حرمم

چند شب پیش یک خواب خیلی خوب دیدم. با مریم- دوست دوران دبیرستانم- تو حیاط حرم امام رضا(ع) نشسته بودیم. من گریه می کردم. بهش گفتم: " نمی دونم با این مشکلم چیکار کنم؟ نمی دونم آرزوم رو به کی بگم!" مریم دستم رو گرفت، من رو برد رو به روی ضریح و گفت: " همین جا بگو هر چی تو دلته. امام رضا خودش می دونه چطوری آرومت کنه. "

بَدم ولی دوستت دارم

وقتی یکی از رفتار بد من صحبت می کند، از اینکه دیگران در موردم چه فکر می کنند خجالت نمی کشم. بیش تر حس می کنم آبروی امام زمان را برده ام و از این بابت شرمنده می شوم.

دوست داشتن هیچ کس مهم نیست جز او

تقریبا همیشه تمام سعی ام این بود که رفتارم به گونه ای باشد که کسی را ناراحت نکنم و همه دوستم داشته باشند. اما حالا به جایی رسیدم که می بینم راضی نگه داشتن همه ی آدم ها کار سختی ست. وقتی برعکس توقع و رفتارت برداشت می کنند، وقتی گمان بد می برند و بی دلیل از تو خوششان نمی آید. قبل ترها شاید خیلی از وقت و عمرم را صرف این می کردم که به آن ها ثابت کنم آنطور که فکر می کنند نیستم. اما حالا عوض شده ام. مهم نیست در مورد من چه فکر می کنند، من همه ی تلاشم را برای خوب زندگی کردن می کنم. الآن در زندگی ام فقط این مهم است که خدایی که آن بالاست از من راضی باشد و دوستم داشته باشد. روزی که او دوستم نداشته باشد باید بمیرم نه حالا!

حال ِ بد

وقتی یکی ناراحتم می کنه هیچ وقت به این فکر نمی کنم که چرا؟! یا حتی تو دلم بهش فحش هم نمی دم. فقط وقتی از شدت ناراحتی گریه می کنم، به این فکر می کنم که من تا حالا چند بار ناخودآگاه یا حتی خودآگاه(!) دل کسی رو شکستم و باعث ناراحتی و گریه ش شدم؟! به این موضوع وقتی فکر می کنم حالم بد میشه. ( خدایا کمکمون کنه با حرف ها و رفتارهامون کسی رو ناراحت نکنیم. )