قبل ترها به دنیا آمدن یک نوزاد سالم را به چشم ِ یک معجزه نمی دیدم. تصور می کردم عادی ترین اتفاق دنیاست. اما حالا که به خاطر رشته ام علائم مختلف بیماری ها را می خوانیم تازه فهمیدم احتمال به دنیا آمدن نوزاد بیمار خیلی بیش تر است. برای همین است که دیگر مثل قبل ها به چیزهای بیخودی فکر نمی کنم. دیگه به خدا گله نمی کنم چرا چشم های من رنگی نیست؟ چرا دماغ من سربالا و عروسکی نیست؟ اینکه یک توده ی بزرگ از دهانم آویزان نیست و اینکه شش انگشتی نیستم و اینکه حتی بیماری ندارم که داخل بدنم دیده شود، جای شکر دارد. چه اهمیتی دارد که چشم های آدم مشکی باشد یا حتی دماغ ِ آدم گنده؟!