سکوت کن!

من آدمی هستم که هیچ وقت نتوانستم نقش بازی کنم . هیچ وقت نتوانستم به خاطر منافع شخصی ام با کسی دوستی کنم . هیچ وقت نتوانستم در مورد احساساتم به کسی دروغ تحویل دهم . اگر یک نفر ناراحتم کرده باشد به او رک می گویم: " ناراحتم کردی. " من هیچ وقت نتوانستم وقتی کسی یا عده ای از افراد جامعه حق من را خوردند یا حق دیگران را، سکوت کنم و بر و بر به آن ها نگاه کنم و طوری وانمود کنم که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است .

همیشه دوستانم مرا برای گرفتن حق و حقوقشان تشویق کرده اند. هر بار هم با صدای بلند به خودم می گویم: " یک بار سکوت کن. هیچی نگو! تو هم مثل بقیه. " اما هیچ وقت نمی توانم جلوی زبانم را بگیرم و مثل همه سکوت کنم. البته به بعضی از مردم چه حرف حق را بزنی چه نزنی، تفاوتی نمی کند. حرف حرف خودشان است! چون من یک دختر بیست و یک ساله ی خام ِ کم تجربه هستم که هیچی از این زندگی نمی دانم در عوض آن ها چند پیراهن بیش تر از من پاره کرده اند!! نظرات ِ ما هیچ ارزشی ندارد و همیشه باید سر خم کنیم در مقابل آن ها. باید موش آزمایشگاهی شویم که همه ی آزمایش ها و فرضیه هایشان را روی ما پیاده کنند که آیا جواب می دهد یا نه.

دیشب برای هزارمین بار پشیمان شدم از حرف زدن. راست می گوید من نباید نگران دیگران باشم. آن ها خودشان می توانند حرف بزنند و از حقشان دفاع کنند!!!