جهانگردی یکی از آرزوهای من !

روز جمعه پسرعمه ام یک مهمان ِ چینی به نام ِ آقای " یانگ " داشت . آقای یانگ با دیدن خانه ی بزرگ ِ پسرعمه ام تعجب کرده بود . گفته بود : " منی که تاجر هستم ، تو سن ِ چهل و نه سالگیم تونستم خونه ی شصت متریم رو صد متری کنم . شما چطوری تونستین خونه ی به این بزرگی بخرین ؟! "
پسرعمه ام لبخند زده بود . نتوانسته بود توضیح دهد که اگر پدرم کمکم نمی کرد و اگر خانه ی دنج و راحتشان را چهار طبقه نمی کردند ، من هم الآن یک خانه ی شصت متری داشتم !!
به خارجی ها فکر می کنم و زندگی ِ راحتشان ! چیزهایی که از خودشان یا دیگران شنیده ایم ، به ما می گوید که زندگی ِ راحتی دارند و در لحظه زندگی می کنند و همیشه لذت می برند ! سفر می کنند و ماجراجویی . خانه های بزرگ و چند صد متری آرزویشان نیست !
اما ما اسیر ِ خرج های الکی شده ایم که اگر نداشته باشیم ، هیچ اتفاق خاصی نمی افتد . اگر به جای موبایل یک میلیونی ، دویست هزار تومانی اش را داشته باشیم ، اتفاق غیر منتظره ای نمی افتد !!!! با آن گوشی ِ دویست هزار تومانی هم میشود زنگ زد ، می شود پیام زد ! می توانیم به جای ِ اینکه ماهیانه چند صد هزارتومان قسط ِ رومبلی های گران قیمت ، ظرف های نقره ، ماشین شاسی بلند و ... بدهیم ، همان پول را کنار بگذاریم برای سفر ، برای شادی و تفریح !!
امروز که " مارک و پلو " ی ِ منصور ضابطیان را می خواندم ، دلم هوس ِ سفر کرد !! می خواستم به پدر و مادرم پیشنهاد بدهم اما پشیمان شدم . می دانم که الآن نه وقت ِ سفر دارند ، نه پول کافی !!! به جای اینکه به خانواده ام بگویم ، در مبل فرو رفتم ، زانوهایم را بغل کردم ، کتاب را جلوی صورتم گرفتم و همراه با منصور ضابطیان در بورلی هیلز قدم زدم ، به شباهت ِ عجیب مردم کره خندیدم ، از خانه های ونیز عکس گرفتم و غرق شادی شدم !!!!!!!! می دانم که تا آخر عمرم با این فرهنگی که بزرگ شدم ، پول هایم را برای خرید ِ ماشین ظرف شویی ، آخرین مدل ِ موبایل ، خرید ساعت و لباس های مارکدار پس انداز خواهم کرد اما برای سفر هرگز ! می دانم که فشار و درگیری های روزمره ، باعث خواهد شد حتی دل و دماغ ِ کشف کردن روستاهای شهرم را هم نداشته باشم !
شاید تا آخر عمرم ، وقتی هوس ِ سفر کردم ، باید خیابان های شهری را که دوست دارم از گوگل پیدا کنم و صفحه را بزرگ تر کنم و با قدرت ِ تخیلم در خیابان های نیویورک ، هند ، کره و ... قدم بزنم !

برای همه ی کسانی که در کتاب ها غرق می شوند ! :)

اگر می خواهید در یک جشنواره ی خوب شرکت کنید ، " چهارمین جشنواره مجازی کتابخوانی " بهترین گزینه ست . همین حالا ثبت نام کنید ! مهلت ثبت نام هم تا پایان ِ شهریور می باشد ! :) برای کسب اطلاعات بیشتر هم به سایت جشنواره مراجعه کنید .

برای کدام مخاطب می نویسیم ؟!

دارم به شغل ها فکر می کنم و غبطه می خورم به حال ِ کسانی که معلم ، پزشک ، مهندس ، راننده ی تاکسی ، خیاط و ... هستند . من بیست و دو ساله هستم و هنوز نمی دانم مرا برای چه کاری ساخته اند ؟! برای چه کاری مناسب هستم ؟! تکلیفم با خودم مشخص نیست که ارشد بخوانم یا نه ؟!!

تا شانزده ، هفده سالگی هر روز و هر سال یک رویا در سر داشتم . یک روز دلم می خواست پزشک ِ کودکان شوم و روز بعد یا سال ِ بعد تصمیم می گرفتم بازیگر شوم چون همه ی دوستانم می گفتند : " خیلی خوب ادای معلم ها را درمی آوری . " در ذهن و تخیلم همه ی شغل ها را تجربه کرده ام تا اینکه تصمیم گرفتم " نویسنده " شوم !

دیروز به حال ِ همه غبطه خوردم جز نویسنده ها و روزنامه نگارها ! دانشجوی پزشکی چندین سال درس می خواند تا بالاخره تخصص بگیرد . می داند که بعد از درسش ، حداقل برای یک نفر مفید خواهد بود ، جان یک نفر را نجات خواهد داد . معلم می داند که می تواند چندین دانش آموز ِ خوب تربیت کند .

دیروز که در جلسه ی داستان نویسی بحث بر سر این بود که روزنامه ی سراسری در کل ِ تبریز از پنج هزار تا ، دوهزار تا به فروش می رسد و آن دوهزار تا هم مخصوص اداره هایی ست که به آن آبونه هستند و مطرح ترین انتشارات ِ ایران ، بالای پانصد تا تیراژ ندارد ؛ با خودم پرسیدم : " پس برای چه کسانی می نویسیم ؟! "

مردم ِ ما نه کتاب می خوانند ( آن هایی هم که کتاب می خوانند آنقدر کتاب خوب هست که نوبت به کتاب ِ من ِ تازه وارد نرسد ) و نه روزنامه و مجله می خوانند که بگوییم : " متن و داستان من را خواهند خواند و در موردش فکر خواهند کرد . " خواندن وبلاگ هم که پیشکش ! به جز خود ِ وبلاگ نویس ها به ندرت کسی پیدا می شود که وقتش را برای خواندن وبلاگ ها بگذارد !!!

هر نویسنده و هر روزنامه نگار و حتی هر وبلاگ نویسی دوست دارد نوشته هایش خوانده شود ، اما به نظرم می آید الآن با جمعت ِ کم کتابخوان داریم وقتمان را تلف می کنیم .

می نویسیم در آرزوی خوانده شدن ؛ در حالی که شاید خواندن ِ نوشته های ما جزو ِ اولویت کسی نباشد و این خیلی دردناک است . خیلی !

تو بدی ، من خوبم ؛ اون بده ، این خوبه و ... !!!!!

راهنمایی که بودم سر ِ یک موضوعی شدیدا با مادرم بحث می کردم . حدس می زنم دخترخاله ام هم سر ِ همان موضوع با خاله ام بحث می کرد . من دختری بودم درس خوان که همیشه سرم لای ِ کتاب و دفتر بود و همه ی دغدغه ی دخترخاله ام این بود که یک زن ِ خانه دار موفق شود ! هیچ وقت علایقمان با هم یکسان نبود . مادرم دوست داشت در بعضی از مسائل من مثل ِ دخترخاله ام شوم و خاله ام دلش می خواست دخترش در درس خواندن مثل ِ من باشد .
وقتی از مدرسه برمی گشتم و مستقیم به اتاقم می رفتم برای درس خواندن ، مادرم به اتاقم می آمد و می گفت : " ببین فرشته رو ! تو کارهای خونه به مادرش کمک می کنه . برنامه ریزی کن ، هم درس بخون هم به من کمک کن . " عصبانی می شدم . می گفتم : " به من چه ! فرشته هر کاری که دوست داره بکنه . نمیشه که من عین ِ اون بشم ! "
وقتی خانه ی مادربزرگم دور ِ هم جمع می شدیم و من درس می خواندم خاله ام همیشه به فرشته نیش و کنایه می زد که : " مگه شما دو تا تو یه کلاس نیستین ؟ پس چرا نعیمه درس می خونه تو نشستی ور ِ دل ِ من ؟! " فرشته هم چپ چپ نگاهم می کرد !!
معلوم بود که هر دو از این مقایسه شدن ها دل خوشی نداشتیم .
فکر نمی کنم کسی پیدا بشه که وقتی بهش بگن : " ببین فلانی چه قدر خوبه ! تو هم شبیه ِ او باش ! " خوش حال شود و بگوید : " باشه تمام ِ سعی ام رو می کنم . " همه دوست داریم عین ِ خودمان باشیم . به دنبال ِ هدف های خودمان برویم . به دنبال ِ علایق خودمان برویم . کسانی که سعی می کنند برای راضی کردن ِ اطرافیانشان کارهایی کنند که دور از علایق و اهدافشان است یا رفتاری داشته باشند که مال ِ خودشان نیست ، محبوب نیستند . ارزشی نزد ِ دیگران ندارند به خاطر ِ تقلیدها و کارهای ِ تکراری شان !
حالا عده ی زیادی از ما دور ِ هم جمع شدیم و کارمان شده مقایسه ی رامبد جوان و احسان علیخانی ! مقایسه ی خندوانه و ماه عسل ! مقایسه ی کمپین قطره قطره و طرح ِ محسنین !
اگر همین دو شخص عین ِ هم رفتار می کردند و دو برنامه ی شبیه ِ هم می ساختند همه انتقاد می کردند که : " وووووی ، برنامه ی تکراری ! صدا و سیما بلد نیست یه برنامه ی خوب بسازه ... . " و ... .
دو نفر دارند برای هدف ها و دغدغه هایی که در زندگیشان دارند تلاش می کنند ، دو نفری که مثل ما فقط حرف نمی زنند ، شعار نمی دهند ، انتقاد نمی کنند بلکه سعی می کنند دغدغه ها و ایده هایشان را به مرحله ی اجرا برسانند . شاید عده ای از این جمعیت ِ چند میلیونی ِ ایران ، اهدافشان شبیه رامبد جوان باشد و او را حمایت کنند و عده ای مثل احسان علیخانی فکر کنند و برنامه ی او را بهترین برنامه بدانند . دلیلی ندارد که این دو طیف ِ متفاوت ، به هم بپرند و انتقاد کنند و فحش دهند !!!
هیچ وقت نمی شود گفت کار ِ یکی از این دو نفر برتر است .
کمپین قطره قطره ی رامبد جوان ، عالی ست برای این که هر موقع مسواک می زنم یا وضو می گیرم ، سعی می کنم آب را الکی هدر ندهم و طرح ِ محسنین احسان علیخانی که دوباره زنده اش کرد ، به نوبه ی خود ستودنی ست ! خیلی عالیه که حالا 270000 بچه ی بی سرپرست و بد سرپرست ، حامی پیدا کرده اند . همین ماهایی که به خاطر ِ همین بچه ها به دولت فحش می دادیم که به آن ها رسیدگی نمی کنند ، احسان علیخانی و همه ی ماه عسلی ها باعث شدند این بچه ها بعد از این به امید ِ خدا ، شب ها گرسنه نخوابند .
بهتر نیست به جای ِ این انتقادها و فحش ها بگوییم : " دم همه ی خندوانه ای ها و ماه عسلی ها گرم !! " ؟؟!!

شرمنده ی قیلوله تان شدم !

به بعضی از کارمندها هم باید گفت : " ببخشید ، خیلی عذر می خواهم ، معذرت می خواهم که مزاحم قیلوله تان شدم ؛ اگر امکان دارد یک امضا پای این نامه ما بزنید !!!! "

خاک بر سری زندگی نکنیم

گفت : " اونا که خیلی مومن هستند . اونا دیگه چرا اینقدر برای جهیزیه ی دخترشون خرج کردند ؟ گناهه آخه ! "

من این جمله را که شنیدم دنبال ِ یک دیوار بودم که سرم را محکم بکوبم !! چرا فکر می کنند هر کسی که مذهبیه باید تو خونه ی چهل متری زندگی کنه با ساده ترین وسائل ِ ممکن و اگر لباس های شیک بپوشد ، مرتکب گناه کبیره شده است ؟!!!

ما در مورد ِ دینمان مطالعه نمی کنیم و حرف ها و جمله های هر آدم سطحی که در مورد ِ دینمان ، دروغ تحویل می دهد باور می کنیم و برای هر کاری می گوییم : " گناهه ! گناهه ! گناهه ! "

خدا گفته هر نعمتی که برای شما دادم از آن استفاده کنید ، خوب زندگی کنید .

نه اینکه ظرف های گران قیمتمان را داخل ِ بوفه بگذاریم و جلوی مهمان با فیس و افاده از بوفه دربیاوریم تا آن ها در آن غذا بخورند و خودمان داخل ِ ظرف های رنگ و رو رفته و لب پر غذا بخوریم ! نه اینکه چند میلیون پول ِ فرش و رومبلی بدهیم و روی آن ها را بپوشانیم که ممکنه یک موقع کثیف شوند . ما باید از داشته هایمان استفاده کنیم و از این زندگی لذت ببریم . خوب خرج کردن ، گناه نیست . استفاده از نعمت های خدا ، آنقدری که به ما داده ، گناه نیست . حتی امام صادق (ع) هم که در زمان ایشان اوضاع بهتر بود ، در بهترین خانه زندگی می کردند و طبق گفته ی امام صادق (ع) حتی داشتن سی دست لباس اسراف نیست .

حالا ما بشینیم بگیم : " گناهه ، لباس خوب و تمیز پوشیدن برای فلانی عیبه . گناهه تو این ظرف های شیک و قشنگ غذا خوردن ! "

تهیه ی بهترین امکانات و وسائل زندگی برای خودمان ، مناسب با درآمدی که داریم ، خیلی هم خوب و پسندیده ست . خوب زندگی کردن ، گناه نیست ، خاک بر سری زندگی کردن گناهه .

هنوز نام ِ شوهرم را نمی دانم !!!

از وقتی ترم ِ پنجم را تمام کرده ام ، مادرم هر روز فکر می کند آخرین روزی است که در این خانه هستم و همین روزها یک نفر پیدا می شود که مرا با خودش ببرد . من هیچ وقت به شاهزاده ی سوار بر اسب سفید فکر نکردم ! اما مادر ِ من به جای ِ من به شاهزاده ی سوار بر اسبی فکر می کند که یک روز مرا با خودش خواهد برد !
روزهایی که روی مبل لم داده ام و مشغول خواندن ِ کتاب هستم ، زیر چشمی مادرم را می بینم که به فکر فرو رفته است . گاهی مرا صدا می زند و می گوید : " نعیمه به نظرت اگه عقدت رو مفصل تر بگیریم بهتر نیست ؟! " من با تعجب به مادرم نگاه می کنم و چند دقیقه به فکر فرو می روم تا شاید نام شوهرم یادم بیفتد !!! و از خودم این سوال را می پرسم که : " نکنه ازدواج کردی ؟! " مادرم همیشه این سوال ها را طوری از من می پرسد که حس می کنم ازدواج کرده ام و همین روزهاست که راهی ِ خانه و زندگی ِ خودم شوم !!! ولی وقتی می بینم فقط فکرهای مادرانه ست ، دوباره مشغول ِ کتاب خواندن می شوم و مادرم سعی می کند با سوال بعدی ِ : " می خوای سرویس آشپزخانه ت چه رنگی باشه ؟ " مرا وادار کند که برای چند دقیقه از زندگی ِ شخصیت های داستان بیرون بیایم و به زندگی ِ آینده ی خودم فکر کنم .
هر موقع پولی دست ِ مادرم می رسد ، به من و بابا می گوید : " حاضر بشین بریم بیرون ! " بابا به ته ِ کوچه که می رسد از مادرم می پرسد : " کجا بریم ؟ " و مامان می گوید : " برو لاله پارک ! "
به لاله پارک که می رسیم مستقیم می رود طبقه ی پایین ، به فروشگاه بزرگ ِ لوازم خانگی وارد می شود .
 اولین بار که رفتیم آنجا ، فکر می کردم مثل همیشه می خواهد نگاه کند و انرژی بگیرد و بعد برگردیم خانه . هی از من می پرسید : " نعیمه این سرویس ِ قاشق رو دوست داری ؟ ! " من که از لوازم خانگی متنفرم ، لب هایم را جمع می کردم و می گفتم : " نمی دونم . بد نیست . دوست داری بخر خب ! " و بعد می پرسید : " طرح این سرویس ِ چینی قشنگ نیست ؟ " و من هم بدون اینکه جواب این سوال را بدهم گفتم : " مامان شما خریدتون رو بکنین من برم فروشگاه رو به رویی . اینجا حوصله م سر رفت . " مامان هم به نشانه ی قهر سرش را بر گرداند که یعنی هر جا دوست داری برو ! ببین از کی نظر می پرسم .
من رفتم فروشگاه ِ لگو و به اسباب بازی ها و بازی های فکری نگاه کردم . گاهی هم به فروشگاه رو به رویی نگاه می کردم ، ببینم مامانم از آن فروشگاه می تواند دل بکند یا نه . وقتی دیدم هنوز مشغول خرید است ، با خیال ِ راحت ، غرق نگاه کردن به اسباب بازی ها شدم . همان موقع یک بازی ِ فکری برای خودم برداشتم. از فروشنده پرسیدم : " میشه این بازی رو بهم یاد بدین ؟ " فروشنده پرسیده بود : " این مناسب سنین ِ چهار تا هفت ساله ست . برای چند ساله می خواین خانم ؟ " با خنده گفتم : " برای خودم . بیست و یک ساله . " فروشنده خندید و از قفسه برایم بازی دیگری داد . من با خوشحالی پولش را حساب کردم و به طرف پدر و مادرم که با کلی خرید از فروشگاه خارج می شدند رفتم . صداهایمان قاطی هم شده بود . مامان با ذوق و شوق خرید ها را نشانم داد و گفت : " همه ی اینا جهیزیه ی توه ! " من با چشمانی از حدقه درآمده به مادرم چشم دوختم . پشیمان شدم از اینکه بازی فکری را به آن ها نشان دهم !!! آرام بدون اینکه متوجه آن شود ، داخل کیفم گذاشتم !!!!!
من هنوز شوهرم را نمی شناسم ، هنوز درباره ی اینکه کجا زندگی خواهیم کرد صحبت نکرده ایم . نمی دانم خانه ام چهل متری ست یا دویست متری . اما مادرم شب و روز به همه ی این ها فکر می کند و کمدهای خانه را از جهیزیه ی من پر می کند . فکر می کند همین فرداست که یک نفر در ِ خانه مان را بزند و خرید ِ این همه وسائل با هم امکان پذیر نیست !!!!

بنده ی احمق

امروز داشتم به اتفاق هایی که در این یک سال برای من و خانواده ام افتاده ، فکر می کردم . یعنی از شب قدر سال قبل تا همین امسال ! خدا خیلی به لطف کرده ؛ تو این یک سال لحظه لحظه وجودش را حس کردم . کلی از دعاهایم مستجاب شد . به دعا ایمان و یقین قلبی پیدا کردم . اما یک سوال ِ مهم ذهنم را مشغول کرده است : " من برای جلب رضایت خدا چه کرده ام ؟ برای پاسخ به این همه محبت ِ خدا که بزرگترینش سفر به مکه بود ، برای خدا چه کردم ؟ برای اینکه تشکر کرده باشم چه کردم ؟! " به این سوال نمی توانم جواب بدهم . یادم نمی آید فقط و فقط به خاطر رضایت خدا ، کار ِ خیری انجام داده باشم . نمک خورده ام و نمکدان شکسته ام ! من بنده ی احمق و جاهل و ابلهی هستم . خیلی !

" بزن بریم اونور آّب " ؟!!!

" اوه خدا حتی تو خلقت ِ طبیعتش هم بین ما و خارجی ها فرق گذاشته ! "

" خاک بر سر ملت ما . ما عرضه نداریم که . مسئولین ِ ما فقط بلدند پول ملت رو بالا بکشن ! به این فقرا رسیدگی نمی کنن که ! "

" اگه این دانشمند تو ایران بود فکر می کنید باهاش همچین برخوردی داشتند ؟ هه ! معلومه که نه ! "

این ها بخشی از کامنت هایی هستند که روزانه در فضاهای مجازی مختلف می بینم . وقتی این کامنت ها را می خوانم ، تصور  می کنم مثلا پسری روی کاناپه دراز کشیده و گوشی اش را در دستش گرفته و همچنان که آب پرتقال می خورد و از هوای خنک خانه شان لذت می برد ، در فضاهای مجازی مختلف کامنت های انتقادی می گذارد .

بزرگترین اشکال ِ ما مردم ِ ایران که شاید باعث می شود مثل کشورهای دیگر پیشرفت نکنیم ، این است که فقط بلدیم نظر بدهیم و دیگران را انتقاد کنیم . توقع داریم مسئولین کارشان را به نحو احسن انجام دهند ، حتی کار ِ ما را هم انجام دهند ؛ و ما راحت و بدون دغدغه پول دربیاوریم .

عده ای از مردم به طبیعت زیبا و دوست داشتنی ِ کوه های آلپ که نگاه می کنند تاسف می خورند که چرا ما همچین طبیعت هایی نداریم ؟!!! ما هم از این طبیعت ها داریم و شاید چندین برابر زیباتر و بهتر از آن طبیعت را هم داشته باشیم ، ولی ما مردمی هستیم که وقتی به جنگلی برای تفریح می رویم ، زباله هایمان را داخل کیسه ای جلوی درخت قرار می دهیم . بعد عکس های ِ یکی از جنگل های شمال با حجم زیاد زباله ها که می بینیم ، کامنت می گذاریم که : " خاک بر سر این ملت . خاک بر سر مسئولینش ! " واقعا توقع داریم مسئولین چه کار کنند ؟! مثلا رئیس جمهور هفته ای یک بار برود رامسر و زباله های ما را جمع کند ؟!!! خاک بر سر ها را هم باید در موقعیت مناسب و به جا استفاده کنیم !

یادمه یک بار ، در گروهی در وایبر ، فیلمی گذاشته بودند که دختری یازده ، دوازده ساله ، بین زباله ها دنبال یک تکه نان می گشت ؛ طبق معمول همیشه همه نوشته بودند : " واااای خاک بر سر ملت . پول رو بالا بکشن همین میشه دیگه ! " من نمی گم در مورد مسائل اقتصادی دولت مقصره یا نه ؛ ولی می توانیم برای فقرا خودمان کاری انجام دهیم بدون اینکه از دولت و مسئولین انتظار کمک داشته باشیم ! من همان روز به فامیل هایمان که " خاک بر سر دولت " را نوشته بودند ، پیشنهاد دادم هر ماه مبلغی حتی شده یک هزار تومان به من بدهند ، و با آن پول به خانواده ی فقیری کمک کنیم . هیچ کس جواب نداد ! به خدا هیچ کس اعلام آمادگی نکرد !! برای حل مشکلات ، نباید که ما زیر کولر دراز بکشیم و هی کانال عوض کنیم و بگیم : " من چه گناهی کردم که اینجا به دنیا آمدم ؟ باید برم اونور ِ آب ! " باید به خودمان تکانی بدهیم و تصمیم بگیریم کار خودمان را به خوبی انجام دهیم .

بدون شک ، آدم هایی که هیچ تلاشی برای بهبود وضعیت خودشان و ملتشان انجام نمی دهند و بلدند فقط اعتراض و انتقاد کنند و فحش بدهند ، حتی به بهترین کشور با بهترین امکانات هم مهاجرت کنند ، هیچ پیشرفتی نخواهند کرد . مطمئنم ! حالا هی بنشینند به دولت و ملت فحش بدهند و در ابر آرزوهایشان زندگی در آلمان را تصور کنند .

غرق ِ کتاب

نعیمه ای غرق شده در لا به لای ِ کتاب ها ... !